Ik was zestien jaar oud toen ik een boek van Dale Carnegie in handen kreeg, dat de titel "De kunst van de menselijke relaties" droeg. Het was een geweldig boek dat ik verschillende keren opnieuw las. De auteur stelt voor om het boek elke maand opnieuw te lezen... Ik volgde zijn raad op... Ik begon zijn principes in de praktijk toe te passen in mijn relaties met de mensen. Ik merkte dat dit fantastische resultaten gaf. 

Carnegie vermeldt in zijn boek een principe, waarna hij voorbeelden geeft van ervaringen van verdienstelijke mensen in zijn maatschappij: Roosevelt, Lincoln, Joseph, Mike ... Ik dacht na en ik begreep dat de auteur schreef en raad gaf in het perspectief van het wereldse geluk. Hoe zou het zijn als hij de islam en zijn goede karaktertrekken zou kennen? Hij zou zeker het geluk in de beide verblijfplaatsen verworven hebben! Hoe zou het zijn als hij zijn relationele bekwaamheden zou gebruiken om dichter bij zijn Heer te komen? Toen ontdekte ik dat Carnegie zelfmoord gepleegd heeft. Ik was ervan overtuigd dat zijn boek hem, ondanks zijn verdienstelijkheid en zijn aanzien, van geen enkel nut geweest was. Dus ging ik op onderzoek uit in onze eigen geschiedenis en ik ontdekte dat de biografie van de Boodschapper van Allah (vrede en zegeningen zij met hem) en zijn metgezellen, evenals de gebeurtenissen in het leven van uitzonderlijke mensen in onze gemeenschap ruim voldoende zijn voor ons. 

Vanaf dat moment begon ik aan de samenstelling van dit boek over de kunst van de menselijke relaties. Het boek dat je nu vasthoudt is niet in een maand of een jaar tot stand gekomen ... Het is wel het resultaat van onderzoek dat ik twintig jaar lang heb uitgevoerd ... Zeker, Allah de Allerhoogste heeft me toegestaan om tot nog toe een twintigtal boeken te schrijven, waarvan sommige een oplage hadden van meer dan twee miljoen exemplaren. En toch, het boek dat ik verkies, dat me het dierbaarst is en dat het nuttigst is, is - naar mijn mening - dit boek, dat ik geschreven heb met inkt die vermengd is met mijn bloed... Ik heb mijn ziel uitgestort in de regels van dit boek en ik heb mijn herinneringen erin vastgelegd ... Ik heb er woorden van gemaakt die vanuit mijn hart komen en naar het hart van de lezer gaan. Ik zweer dat ze uit mijn hart komen, in een poging om zich vast te zetten in jouw hart. Heb dus genade met deze woorden! 

Mijn vreugde zou groot zijn als ik zou vernemen dat een lezer of lezeres van deze bladzijden de inhoud ervan in de praktijk heeft toegepast. Hij zal, net als de mensen in zijn omgeving, zien hoe zijn bekwaamheden tot ontwikkeling komen en zo zal hij dus beter kunnen genieten van het leven.